sobota, 14 lipca 2012

Sitting in a plane

Miało być łatwiej. Miałam lecieć szczęśliwa i podekscytowana. Miałam nie mieć nikogo.
Wszystko jednak wyszło zupełnie inaczej. O WIELE trudniej! Ale czy gorzej? Nie. Wszystkie myśli, kula w gardle i łzy w oczach tylko uzmysłowiły mi co to wszystko znaczy, jak ważne są dla mnie niektóre osoby i że to rzeczywiście będzie rok, dwanaście miesięcy. Moja najdłuższa podróż życia zaczęła się 8. lipca około godziny 22, kiedy wsiadłam z moim tatą i chłopakiem w auto, którym jechaliśmy do Warszawy.
Nie wiem dlaczego wybrałam lotnisko w stolicy. Naprawdę nie pamiętam, ale ta droga pomogła mi. Dzięki temu było pożegnanie było mniej brutalne. Po drodze odebraliśmy moją przyjaciółkę i dalej jechaliśmy w trójkę, nocą z głowami pełnymi smutku, rozterek, wspomnień. Spałam połowę drogi, ale cały czas czułam, że oni są obok mnie. Ostatnią noc przytulona do swojego ukochanego i mając obok siebie moją polską "best friend". Dojechaliśmy około 4 rano, więc zostały nam 2 godziny do odprawy. Pojechaliśmy na parking przy MacDonaldzie i pijąc kawę rozmawialiśmy. Po wejściu na lotnisko byłam wystraszona (zwykle tak nie mam). Wydrukowałam bilety, oddałam walizkę i została ostatnia godzina, która minęła najszybciej w moim życiu. Nadszedł czas pożegnań, które były najtrudniejsze jakie kiedykolwiek przeżyłam. Słowa taty, że jest ze mnie dumny i jestem jego córeczką totalnie mnie rozkleiły (tak, teraz też płaczę) a po tym przyszło najgorsze... pożegnanie z Filipem. Czułam i nadal czuję się tak strasznie, że przeze mnie płacze i cierpi. Kocham go tak bardzo i strasznie chciałabym mu tego wszystkiego oszczędzić.
Wiem, że zastanawiacie się, czemu więc wyjechałam? Siedząc już w samolocie miałam tylko w głowie wielkie "nie wiem". Wypełniając papiery, wybierając rodzinkę, rozmawiając z nimi na skypie czułam, że postępuje dobrze, że to moje marzenia. Lecąc nad polskim lądem już tego nie czułam. Lecąc nad oceanem miałam pustkę w głowie, byłam totalnie skołowana. Patrząc na to teraz stwierdzam, że siebie nie poznaję. Gdzie jestem ja - ta silna dziewczyna, która potrafiła sobie ze wszystkim poradzić? Z każdym dniem jest lepiej.
Większość z Was wyobraża to sobie jak "american dream". Może mój blog nie będzie najbardziej popularnym, ale zamierzam pokazać Wam wszystkie oblicza wyjazdu jak Au pair, żebyście mogły przygotować się naprawdę dobrze na to co może Was uderzyć. Jeśli cokolwiek będzie szło gorzej na pewno o tym napiszę, bo mało kto ostrzega, że to wcale nie jest takie łatwe. Może u Was wszystko pójdzie gładko i lekko na początku, ale prędzej czy później dopadnie Was gorsza chwila. Wiedzcie wtedy, że to normalne i każdy tak ma po prostu nie każdy chce o tym mówić. Trzymajcie się wszystkie zaczynające przygodę Au pair'ki :) A reszta czytających (jak moja rodzinka, znajomi, przypadkowe osoby) mam nadzieję, że wytrwa w czytaniu nawet jeśli nie zawsze będą tu pojawiać się ciekawe zdjęcia i śmieszne historie.

Best wishes from USA ! :)


10 komentarzy:

  1. heeej;)to pierwszy kryzys-nie poddawaj sie;) bedzie juz tylko lepiej;))a co do chłopaka-to w dobie internetu nawet nie zauważysz jak ten rok minie;*

    OdpowiedzUsuń
  2. Top normalne, że było Ci przykro żegnając się na cały rok z ukochanym i rodziną. Każdy tak ma :) Życzę Ci powodzenia, szczęścia i wytrwałości przy tych dzieciach! :>

    OdpowiedzUsuń
  3. Ja mam nadzieje, ze sie nie rozkleje zegnając sie bo wtedy juz bedzie niedobrze, generalnie tez uważam sie za silną, więc sądze ze nie bedzie tak zle. A samolotem nie lubie latac,ponieważ mam straszne bóle ucha i nic nie pomaga. Ostatnio jak leciałam to nawet sie popłakałam:P bo juz nie mogłam znieśc tego bólu-więc to jedyna rzecz o jaką sie obawiam:)

    OdpowiedzUsuń
  4. Weź mi nawet nie mow :<
    Agniesia przecież dasz radę, jesteś silna w góle miałyśmy sie wspierać!
    Zdobędziesz to czego chcesz, zobaczysz(łaś)USA i wrócisz do wszystkich :*

    OdpowiedzUsuń
  5. będzie dobrze, dasz radę!:*

    OdpowiedzUsuń
  6. hej :) daj znac jak juz bedziesz u rodzinki i jak bedziesz chciala to mozemy sie spotkac w DC :)

    OdpowiedzUsuń
  7. W Virgini tak ;) ale nie wiem gdzie dokładnie:) ja mam całą liste au pairek które były ze mną na szkoleniu i tam było napisane gdzie dokladnie lecą czy jada:) więc jak coś mogę ci dać emaile

    OdpowiedzUsuń
  8. Nie jest łatwo... Mi było trudno, pamiętam jak leciałam nad Polską i nie umiałam znaleźć w głowie odpowiedzi CZEMU ja to robię. A ja przecież nie jestem zakochana. Trzymam jednak kciuki za Ciebie (i za Was) tutaj w deszczowej Angli. Dasz sobie radę! :* Bo kto jak nie Ty?

    OdpowiedzUsuń
  9. Dziękuję Wam wszystkim za wsparcie! :** To dużo dla mnie znaczy :)

    OdpowiedzUsuń
  10. miałam takie uczucie, ale dopadło mnie w sobote jak już byłam u rodziny, "what the hell am i doing here" ale przeszło i teraz jest coraz lepiej :) pozdrawiam z Denver

    OdpowiedzUsuń